Settling down in Melbourne

Ik kan bijna niet geloven dat het drie maanden geleden is dat ik in het vliegtuig naar Australië stapte. De eerste maand ging voor mijn gevoel vrij langzaam, maar nu vliegt de tijd voorbij en lijkt m’n tijd hier ineens veel te snel te gaan. Ik dacht dat ik de maanden die ik in Melbourne zou spenderen niet zo heel erg veel te vertellen zou hebben, want hoe interessant is werken nou? Maar ik zou ik niet zijn als ik het niet voor elkaar krijg om in zeven sloten tegelijk te lopen en het zelfs voor elkaar te krijgen om een simpel baantje zoeken tot een waar avontuur te verheven.

Op 3 november kwam ik ’s ochtends aan in Melbourne. Na ongeveer 10 van de 12 uur durende busreis mezelf vervloekt te hebben omdat ik dacht dat het wel leuk zou zijn om nog een laatste keer in een nachtbus te zitten. Het was afgrijselijk. Haha, inmiddels weet ik eigenlijk niet eens meer waarom, maar ik had het NIET naar mijn zin. Voorlopig geen nachtbussen voor mij! 3 november was ook Melbourne Cup. Ik dacht dat dat een heel grootst festival was en dat het uren zou duren, maar het is een 3,5 minuut durende race. Het kunnen ook echt alleen maar Australiërs zijn die zich wekenlang druk maken, zich in de mooiste en duurste kleding heisen om naar een race van 3,5 minuut te kijken. Ik heb me in ieder geval prima vermaakt in die paar minuten en voor het eerst won er een vrouwelijke jockey, dat is dan wel weer vet.

Ik kwam naar Melbourne om te werken, dus ik ben direct begonnen met solliciteren. Ik wilde er eigenlijk eerder mee beginnen, maar reizen is onvoorspelbaar, haha. Oftewel, ik had niet zo veel zin erin. Maar het moest er nu echt van komen, dus ik ging aan de slag.
De volgende dag werd ik gebeld door een sport en marketing bedrijf. Of ik op gesprek wilde komen. Natuurlijk wilde ik dat! Sport en marketing?! Maar dingen die te mooi om waar te zijn lijken zijn dat meestal ook. Het was gewoon een koude sales baan (oftewel mensen op straat lastig vallen en ze geld laten uitgeven aan dingen die ze niet willen) en het was ook nog eens alleen op commissie (ik kreeg een deel van mijn eigen opbrengst). Ik ben nog wel naar de trainingsdag geweest, maar iedereen met hersenen kon meteen zien dat ze daar de boel belazerden (ons even tussen neus en lippen door vertellen dat we een Australian Business Number nodig hebben, lijkt me niet helemaal lekker) en dus ben ik maar weer doorgegaan met solliciteren.

Inmiddels dacht ik dat het geweldig zou zijn om dan maar een koude salesbaan te doen die wel per uur betaald werd. Want “hoe erg kan het zijn?”. En dit zijn de momenten dat ik me er over verbaas dat ik überhaupt alleen over straat mag lopen. Ook als 26-jarige is mijn naïviteit nog steeds mijn sterkste kant. Want koude sales staat hier ongeveer gelijk aan het verkopen van je ziel aan de duivel (geen overdrijving) en mensen HATEN je (ik heb prachtige scheldwoorden gehoord). Kortom, ik heb het welgeteld één dag volgehouden. Vervolgens werd ik ziek en dachten mijn hersenen blijkbaar dat het tijd werd om toch maar weer te gaan functioneren. En dus heb ik ook dit baantje maar weer vaarwel gezegd (net als alle mensen die samen met mij startten overigens).

Dus ja, mijn banenavontuur in Melbourne leek even heel hopeloos. En na ongeveer duizend keer gedacht te hebben “OMG IK WIL NIET TERUG NAAR NEDERLAND!!!” bedacht ik me dat ik natuurlijk prima voor mijn eigen bedrijf aan de slag kan gaan hier. Beetje rekening houden met het tijdsverschil (de reden dat deze blogpost om 12.00 uur ’s nachts geschreven wordt) en voila ik kan overal ter wereld aan de slag. Dit had ik ook iets eerder kunnen bedenken.. Maar goed, ik ben weer een aantal wijze lessen verder en ik kan nu uitspoken wat en waar ik wil en dat is nou precies de vrijheid die ik zoek! Voorlopig blijf ik nog wel even in Melbourne rondhangen. Ik ben druk in training voor de halve marathon in januari en ik krijg bijzonder bezoek volgende maand ;)!

Liefs,

Helene