The real Australian experience aka farm work
Door: Helene
Blijf op de hoogte en volg Helene
24 December 2015 | Australië, Gembrook
Tijdens een van mijn vele sollicitatiepogingen heb ik een sollicitatieformulier ingevuld voor een farm in de buurt van Melbourne. Want je weet maar nooit. Vier weken geleden kreeg ik een belletje of ik de volgende dag kon beginnen. Wie niet waagt die niet wint, dus ik stond de volgende dag om 4.30 naast m’n bed om fruit te plukken. Aan de ene kant helemaal niet zo erg, aan de andere kant de meest saaie baan van de wereld. Er zijn maar zoveel interessante dingen aan een framboos te ontdekken. Maar na twee banen binnen twee dagen vaarwel te hebben gezegd moest ik dit van mezelf toch wel volhouden. De eerste week was zwaar, zeker omdat ik iedere dag vanuit het centrum een busje naar de farm nam, 1,5 heen én terug. Dat weekend liep ik mijn vijfde hardloopwedstrijd hier (een 5km dit keer) en op maandag vertrok ik (nietsvermoedend) naar de accomodatie dichterbij de farm.
En ja, ik zeg nietsvermoedend, want de avonturen die ik in de drie weken daarna beleefden zouden een mooi boek kunnen vormen. De eerste week was dus wel prima. Vermoeiend dat wel, maar dat was het dan wel. Ik had wel wat vragen gesteld over de accomodatie, maar ik had geen idee dat ik letterlijk naar de middle of nowhere gebracht zou worden waar er niets was. Geen supermarkt, geen service op m’n telefoon, helemaal niets. Ja, een heleboel bomen. De eerste avond had ik het liefst rechtsomkeert gemaakt, maar aangezien ik geen auto heb kon ik nergens heen. De eerste paar dagen was heel erg wennen, maar de groep mensen in de accomodatie was geweldig! Het is heel erg leuk om met een groep mensen samen te wonen waar je ook mee werkt. De tweede avond dat ik er was was er een BBQ-avond en dat maakte alles zoveel beter. Het fruit plukken zal nooit heel spannend worden, maar de avonden waren superleuk en gezellig! ’s Ochtends en ’s avonds reden we in de meest vreemde formaties naar de farm. Op een matras achterin de auto, met vier of vijf mensen op de achterbank, keihard meeblèrend met de muziek, dit maakte het werken een stuk leuker! ’s Avonds op de accomodatie was het altijd gezellig.We hebben de nodige BBQ & pizza avonden gehad!
Ik moest en zou blijven hardlopen, ook door een bos met alleen maar steile heuvels. Mensen vroegen na de derde dag al niet meer hoeveel frambozen ik had geplukt maar of ik nog ging hardlopen. En ik heb iedere training gedaan! In het bos, steile heuvels op en af.
En met dat hardlopen kom ik bij een van de spannendste momenten tijdens deze weken. Mijn gedachten dwalen nog wel eens af als ik aan het hardlopen ben. Wat in Nederland al gevaarlijk is, maar in Australië is dat helemaal een onverstandig idee. Ik struikelde tijdens een van mijn runs praktisch over een slang. Die vond dat toch een wat minder idee, dus hij probeerde me aan te vallen. Hij maakte wel een hele coole salto, maar ik ben toch maar even doorgerend. Het eerste ziekenhuis is een uur verderop en dan ben je met een foute slang al een beetje dood, dus mijn nieuwe hardloopmantra is nu “kijk uit voor slangen”. Het goede nieuws is dat ik nu eindelijk een slang in het wild heb gezien!
Na mijn slangenavontuur was het inmiddels als zo’n vier dagen bloedheet (lees: graadje of 45) geweest. Melbourne (en omgeving) staat bekend om de vier seizoenen in een dag. Dat is geen overdrijving. Maar ook in een week kan alles volledig omslaan. Op zaterdag #1 was het zo koud dat ik drie lagen kleding aanhad en nog steeds bevroor. Een week later werden we geëvacueerd omdat er bosbranden in de buurt waren en onze accomodatie niet langer veilig was. Dus sliep ik een nacht in een tent. De meesten van jullie zullen inmiddels op de hoogte zijn dat ik en kamperen niet zo heel goed samengaat. Kamperen en mijn telefoon trouwens ook niet. De vorige verzoop ik, m’n nieuwe heeft inmiddels een barst in het scherm. Maar ik heb het overleefd. De volgende dag werd ons verteld dat we opnieuw naar de camping moesten, want het risico was te groot om ons terug te laten gaan naar de accomodatie. We mochten zelfs niet terug om spullen op te halen. De bosbranden kunnen met een ongelooflijke snelheid ‘reizen’ en je wilt er echt niet in eentje terechtkomen. ’s Middags begon het te regenen, maar niet waar onze accomodatie zich bevond. Gelukkig kregen we om 18.00 uur het verlossende telefoontje dat we terug mochten. Ik ben nog nooit zo blij geweest met regen of met de accomodatie. Ik vergat spontaan dat ik daar amper bereik heb met mijn telefoon. Dit was nu mijn thuis en ik vond het heerlijk om terug te zijn.
Veel mensen verlieten de farm na dit avontuur. Dus het was de laatste paar dagen heel erg stil. Maar ik heb een paar geweldige weken om op terug te kijken. Het had zijn ups en downs, maar zoals mijn baas al zei “this is the real Australian experience”.
Liefs,
Helene
En ja, ik zeg nietsvermoedend, want de avonturen die ik in de drie weken daarna beleefden zouden een mooi boek kunnen vormen. De eerste week was dus wel prima. Vermoeiend dat wel, maar dat was het dan wel. Ik had wel wat vragen gesteld over de accomodatie, maar ik had geen idee dat ik letterlijk naar de middle of nowhere gebracht zou worden waar er niets was. Geen supermarkt, geen service op m’n telefoon, helemaal niets. Ja, een heleboel bomen. De eerste avond had ik het liefst rechtsomkeert gemaakt, maar aangezien ik geen auto heb kon ik nergens heen. De eerste paar dagen was heel erg wennen, maar de groep mensen in de accomodatie was geweldig! Het is heel erg leuk om met een groep mensen samen te wonen waar je ook mee werkt. De tweede avond dat ik er was was er een BBQ-avond en dat maakte alles zoveel beter. Het fruit plukken zal nooit heel spannend worden, maar de avonden waren superleuk en gezellig! ’s Ochtends en ’s avonds reden we in de meest vreemde formaties naar de farm. Op een matras achterin de auto, met vier of vijf mensen op de achterbank, keihard meeblèrend met de muziek, dit maakte het werken een stuk leuker! ’s Avonds op de accomodatie was het altijd gezellig.We hebben de nodige BBQ & pizza avonden gehad!
Ik moest en zou blijven hardlopen, ook door een bos met alleen maar steile heuvels. Mensen vroegen na de derde dag al niet meer hoeveel frambozen ik had geplukt maar of ik nog ging hardlopen. En ik heb iedere training gedaan! In het bos, steile heuvels op en af.
En met dat hardlopen kom ik bij een van de spannendste momenten tijdens deze weken. Mijn gedachten dwalen nog wel eens af als ik aan het hardlopen ben. Wat in Nederland al gevaarlijk is, maar in Australië is dat helemaal een onverstandig idee. Ik struikelde tijdens een van mijn runs praktisch over een slang. Die vond dat toch een wat minder idee, dus hij probeerde me aan te vallen. Hij maakte wel een hele coole salto, maar ik ben toch maar even doorgerend. Het eerste ziekenhuis is een uur verderop en dan ben je met een foute slang al een beetje dood, dus mijn nieuwe hardloopmantra is nu “kijk uit voor slangen”. Het goede nieuws is dat ik nu eindelijk een slang in het wild heb gezien!
Na mijn slangenavontuur was het inmiddels als zo’n vier dagen bloedheet (lees: graadje of 45) geweest. Melbourne (en omgeving) staat bekend om de vier seizoenen in een dag. Dat is geen overdrijving. Maar ook in een week kan alles volledig omslaan. Op zaterdag #1 was het zo koud dat ik drie lagen kleding aanhad en nog steeds bevroor. Een week later werden we geëvacueerd omdat er bosbranden in de buurt waren en onze accomodatie niet langer veilig was. Dus sliep ik een nacht in een tent. De meesten van jullie zullen inmiddels op de hoogte zijn dat ik en kamperen niet zo heel goed samengaat. Kamperen en mijn telefoon trouwens ook niet. De vorige verzoop ik, m’n nieuwe heeft inmiddels een barst in het scherm. Maar ik heb het overleefd. De volgende dag werd ons verteld dat we opnieuw naar de camping moesten, want het risico was te groot om ons terug te laten gaan naar de accomodatie. We mochten zelfs niet terug om spullen op te halen. De bosbranden kunnen met een ongelooflijke snelheid ‘reizen’ en je wilt er echt niet in eentje terechtkomen. ’s Middags begon het te regenen, maar niet waar onze accomodatie zich bevond. Gelukkig kregen we om 18.00 uur het verlossende telefoontje dat we terug mochten. Ik ben nog nooit zo blij geweest met regen of met de accomodatie. Ik vergat spontaan dat ik daar amper bereik heb met mijn telefoon. Dit was nu mijn thuis en ik vond het heerlijk om terug te zijn.
Veel mensen verlieten de farm na dit avontuur. Dus het was de laatste paar dagen heel erg stil. Maar ik heb een paar geweldige weken om op terug te kijken. Het had zijn ups en downs, maar zoals mijn baas al zei “this is the real Australian experience”.
Liefs,
Helene
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
