Back on the farm

Wat doe je als je net een geweldige reis achter de rug hebt met je vader? Bij gebrek aan beter ga je dan maar terug naar de boerderij waar je het achteraf gezien best wel naar je zin had, maar waar de tijd ongeveer achteruit leek te lopen. Dus ik bel James (de baas) en hij verwelkomt me graag terug.

Zo sta ik op woensdagochtend om 5.30 uur (’s ochtends ja) op het afgesproken punt en word ik pardoes voorbij gereden. James was even “vergeten” dat ik vandaag weer zou beginnen. Dit is overigens niets nieuws. Je kunt James alle e-mails en smsjes in de wereld sturen en hem dan nog zes keer bellen en dan nóg vergeet hij je. Dus ik heb hem gebeld met het vriendelijke verzoek even om te keren en mij alsnog mee te nemen. Zo geschiedde het en ik werk inmiddels alweer vier weken op de boerderij. En wonder boven wonder gaat de tijd nu zowaar vooruit. Het is zelfs zo erg dat ik mezelf betrap op gedachtes als “oh nee, ik hoef nog maar zoveel weken”.

Deze ommezwaai heeft zo zijn redenen. Ten eerste wist ik waar ik naar terugkeerde, iets wat de vorige keer niet het geval was. Er zijn een heleboel mensen die er de vorige keer ook waren. Ze waren op zijn zachtst gezegd hoogst verbaasd dat ik terug ben gekomen, maar het is leuk om weer met vrienden te zijn. Daarnaast is de accomodatie duizend keer beter dan de vorige keer (herinner je het troosteloze hok midden in een bos waar er NIETS was). Nu verblijven we in het stadje Warburton. Er is zowaar koffie te halen hier op een vrije dag (iets waar ik voor leef. De koffie welteverstaan, niet per se de vrije dag), een supermarkt en *tromgeroffel* WIFI! Dit laatste betekent dat Netflix hier met grote regelmaat gebruikt wordt. We hebben al een bingewatch Pokémon-sessie gehad, Twilight staat hier regelmatig aan, ik heb inmiddels al tranen met tuiten gehuild bij de Moulin Rouge en het complete eerste seizoen van How I Met Your Mother gezien en dan heb ik het nog niet eens gehad over de ontelbare films die anderen hier gekeken hebben. Het is inmiddels zo treurig dat wanneer mensen aan me vragen wat ik aan het doen ben het antwoord eigenlijk altijd werken of Netflix kijken is. Het enige andere dat ik doe is sporten, maar dan antwoord ik niet, dus... Aah, je zou bijna zeggen dat we in een sleur zitten. Helemaal niet zo vervelend.

Voor de mensen die nu bang zijn dat ik mijn tijd in Australië aan het verdoen ben met Netflix kijken, zo erg is het gelukkig niet! Er mag hier in de omgeving niet zo heel veel te doen zijn, maar we hebben wel al een prachtige hike gemaakt naar de Lala Falls en ik ben regelmatig rond de rivier te vinden.
Oh, en we werken ook nog op de boerderij! Dat zou ik bijna vergeten. Omdat we nu tussen twee seizoenen zitten (frambozen kennen twee seizoenen, voor de geïnteresseerden onder ons) is er wat minder werk en zijn er dus geen idiote dingen als twaalf dagen achter elkaar werken. De werkzaamheden zijn ook iets gevarieerder. We wieden onkruid, zorgen er voor dat de nieuwe struiken plukklaar zijn en struikelen over de ontelbare dode takken. Ik doe dat uiteraard letterlijk en ben al een keer plat op mijn gezicht gevallen. Het einde van het braamseizoen komt er aan, dus die plukken we af en toe nog. Wat er eigenlijk op neerkomt dat er ontzettend veel slechte bessen zijn en ik me iedere plukdag transformeer tot seriemoordenaar. Heel interessant als je daarna naar de supermarkt gaat met armen, benen en een shirt die eruit zien alsof je in een bad vol bloed bent gaan liggen. Dus ja, we werken ook nog!

En gelukkig mag ik dat blijven doen. Vorige week zijn er een heleboel mensen weggegaan en ontslagen omdat er steeds minder werk is. Het tweede plukseizoen laat nog even op zich wachten. Gelukkig ben ik een van de twaalf mensen die nog wel mogen blijven. Ik bezit blijkbaar de kwaliteiten waar ze naar op zoek zijn. Heb ik dan eindelijk mijn droombaan gevonden?

Liefs,

Helene