Musea, heuvels en verveling

Na de lange busreis naar Auckland doe ik eigenlijk niet zo veel meer. Ik zoek even snel de supermarkt op en ga vroeg naar bed. De volgende dag ga ik al vroeg op pad naar het Auckland Museum. Dit museum heeft van alles wat. Kunst, wetenschap en geschiedenis en ze hebben zelfs dinosauriërs. Jullie begrijpen natuurlijk al dat dit museum direct is goed gekeurd door mij. Er is ook een indrukwekkende afdeling over de oorlogen waarin Nieuw Zeeland heeft deelgenomen. Net als Australië zijn dit er niet zo heel erg veel, maar hebben ze ook hier een belangrijke rol gespeeld in de twee wereldoorlogen. Het blijft me verbazen dat er duizenden soldaten van de andere kant van de wereld naar Europa zijn gekomen om daar voor ons te vechten, en te sterven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd 1 op 5 Nieuw Zeelandse mannen op oorlogspad gestuurd. Dat vind ik toch een behoorlijk aantal.
Na het museum probeer ik de stad een beetje te leren kennen, maar Auckland ligt mij niet zo. Ik blijf maar op dezelfde punten terechtkomen. Volgens mij doet deze stad voornamelijk alsof het heel groot is, maar stelt het eigenlijk niet zo veel voor.

Op mijn tweede dag in Auckland heb ik het idee dat ik hier echt al veel langer ben, maar tegelijkertijd heb ik het idee dat ik deze stad helemaal niet ken. Ik ben het centrum wel al een beetje zat en ga op pad naar Mt Eden, een heuvel in de buurt. Het uitzicht over de stad is daar prachtig. Uiteraard kan ik het weer eens niet laten om onverstandige beslissingen te laten. Iets meer dan een uur lopen verderop is One Tree Hill en volgens een aantal mensen die ik in Wellington heb gesproken moet je dit zeker gezien hebben als je hier bent. Ieder normaal persoon neemt het openbaar vervoer, ik denk dat het wel leuk is om een gedeelte van de 16 kilometer tellende Coast to Coast walk te doen naar One Tree Hill. Doe ik dit in een keer zonder te verdwalen. Nee, natuurlijk niet. Ik moet ergens een omweg maken van een half uur om weer op de route terecht te komen en aangezien dit niet de route is die Google Maps voor me bedacht heeft sta ik na 7 uur wandelen weer in het hostel. Mijn benen doen lichtelijk pijn (lees: ik klaag de rest van de avond). Daarnaast snapte ik alle ophef over One Tree Hill ook niet helemaal. Opnieuw een mooi uitzicht over de stad, maar dat is het dan ook wel. (En er is dus ook niet een boom...)

De volgende dag zoek ik mijn heil dan ook maar op een van de eilanden in de buurt. Waiheke is door Lonely Planet bestempeld tot een van de 10 regio’s die je gezien moet hebben in 2016. Als je dan toch in de buurt bent, ga je even langs! Helaas regent het en is het bewolkt. Misschien ben ik nog chagrijnig van mijn wandeling van gister, maar het maakt niet heel veel indruk op me. Helaas.

Mijn laatste dag in Auckland is aangebroken en het zal jullie vast niet verbazen dat ik lichtelijk opgelucht ben. Ik ga ’s ochtends naar de Auckland Art Gallery en ik moet zeggen ze hebben een prachtige collectie. De kunsthistorica in mij blijft toch wel erg van kunst houden en het is leuk om te zien hoe de kunst zich hier ontwikkeld heeft. Vreemd genoeg hebben we dat nooit behandeld tijdens de studie. ’s Middags rust ik lekker uit in een zitzak op het gras bij Britomart (transportcentrum / winkelcentrum), want ’s avonds is er de White Night. Een aantal weken geleden was dit in Melbourne. Daar kon ik niet heen, maar ik heb wel prachtige foto’s gezien van geweldige lichtshows. Ik was dan ook dolblij toen ik zag dat ik een herkansing kreeg in Auckland. Helaas pakken ze het hier heel anders aan en zijn er helemaal geen lichtshows. Ik zie wel twee leuke korte dansvoorstellingen en breng een bezoek aan het Maritiem Museum. Maar veel eerder dan gepland lig ik alweer in bed.

Mijn oordeel over Auckland: spendeer er niet te veel tijd. Grappig genoeg hadden veel backpackers me hier al voor gewaarschuwd. De Kiwi’s zelf zijn echter zeer te spreken over deze stad. Ik weet niet wat ze er in zien. Er is weinig te doen en er loopt constant vreemd volk op straat. Ik reis volgende week via Auckland terug, gelukkig dan in het gezelschap van Kiwi’s. Kijken of ze me op andere gedachten kunnen brengen!

Liefs,

Helene